Wilfried mocht verder studeren. Zijn ouders schreven hem in bij de Broeders Hiëronymieten in Sint-Niklaas. Omdat Wilfried van een erg klein schooltje kwam en bovendien nog een jaar te jong was, oordeelde de broeder, die hem inschreef, dat de economische richting voor hem de juiste was. Dat was wel een foute beslissing, meent Wilfried nu. Ik was sterk in wiskunde en door het feit dat ik geen Wetenschappelijke A gedaan had, durfde ik na de humaniora niet naar de universiteit. In Sint-Niklaas heb ik me eigenlijk nooit echt thuis gevoeld.  Het feit dat ik niet in de gewenste klas zat, heeft zeker een rol gespeeld.  Maar vooral mijn jonge leeftijd tussen de klasgenoten die tot drie jaar ouder waren, was de hoofdreden. Vele klasgenoten dronken al pinten, gingen al uit, hadden een lief... en ik was omzeggens nog een kind.  Sociaal heb ik het wel soms moeilijk gehad die periode.  School lopen in Sint-Niklaas betekende iedere morgen de trein nemen van tien voor zeven en omdat ik van mijn pa in de avondstudie moest blijven, was ik ’s avonds pas rond halfacht terug thuis. Pubers en treinen stonden ook toen gelijk met fratsen uithalen, herinnert Wilfried zich. Het memorabelste moment was ongetwijfeld het sneeuwgevecht ‘in’ een treinwagon. Ook de zaterdagmiddag had iets speciaals. Toen kwamen ze naar huis met de soldatentrein en deze reed via Waasmunster naar Grembergen. Van Grembergen was het dan liften om thuis te raken, soms tussen een lading opgelegde haring.

Jong zijn in de jaren vijftig is niet meer te vergelijken met deze tijd. De levensstandaard in de naoorlogse jaren was nog bedroevend laag. Toch is Wilfried content en is hij er vast van overtuigd dat zijn generatie een mooie tijd heeft meegemaakt. Ik heb als kind één keer de zee gezien, mijmert Wilfried, daguitstap naar Blankenberge met de bus van Spiessens, en ben één keer op reis geweest: met de mutualiteit naar Zwitserland als veertienjarige. Ook als ik achttien was, kwam het niet in me op thuis te vragen of ik op reis mocht. Vele vijftienjarigen gingen aan de slag en werden door de volwassenen dan ook voor vol aanzien. Roken op je vijftiende was de doodnormaalste zaak van de wereld.

Wilfried herinnert zich nog de proclamatie aan het einde van het lager middelbaar. Er was toen een receptie en we mochten dan een pint drinken en men ging rond met sigaren en sigaretten. Lange tijd kreeg hij slechts 20 frank (€ 0,50) zakgeld. Wilfried moet nog lachen als hij het vertelt. Met dat geld kon ik iedere zaterdag één pint drinken en iedere week een pakje sigaretten kopen, vertelt hij. Ik kocht altijd Darcy want dat waren de goedkoopste! Dan had ik nog drie frank over… Gelukkig had ik een bijverdienste. Voor collega-studenten loste ik wiskunde-oefeningen op en zij betaalden mij contant met… sigaretten. Die mannen van Sint-Niklaas waren toch rijk genoeg, voegt hij er aan toe.

In 1959 werd de oud-leerlingenbond gesticht. In 1962  sloot Wilfried aan bij het bestuur van de bond en werd prompt secretaris. Wat er in Zele gebeurde, trof je ook in andere Maristenscholen. De oud-leerlingenbonden van Belgische scholen verenigden zich in een federatie met als doel contacten tussen de scholen te bevorderen, ervaringen uit te wisselen en elkaar uit te nodigen voor activiteiten. Zele had zo contact met collega’s uit Wervik, Ardooie, Gentbrugge, Oudergem,  Pittem en ook Hoeselt. Ook in andere landen zag je soortgelijke evolutie: Frankrijk, Italië, Spanje, Duitsland, Engeland, Schotland, Ierland, Griekenland… En op een bepaald moment werden er Europese en zelfs wereldcongressen gehouden.

In 1973 durfde het bestuur van de Zeelse oud-leerlingenbond het aan om de organisatie van het Europees congres op hun schouders te nemen. Het werd een succes. Bijna tweehonderd congressisten zakten af naar Zele. Er was een afvaardiging uit Duitsland, Frankrijk, Groot-Britannië, Griekenland, Ierland, Italië, Libanon, Liechtenstein, Luxemburg, Nederland, Spanje en België. Van 14 tot en met 19 augustus was het toenmalige Pius X-college een smeltkroes van Europeanen. Een zesdaags programma dat eivol zat met activiteiten allerhande. Naast de twee congresdagen was er ook tijd voor toerisme en cultuur en ook het culinaire werd niet vergeten. En daar begint ons jumelageverhaal...

De contacten met Cham werden nadien verder onderhouden en zelfs uitgebreid door andere Zeelse verenigingen. In 1983 en 1988 nam de turngilde ‘Vlug en Vroom’ deel aan het spel ‘Cham ohne Grenzen’, in 2002 gaven de Minnezangers er een concert maar vooral Koreo Piko heeft echt intens contact gehouden. Sinds 1998 zijn ze regelmatig opgetreden in Cham en dit jaar hebben ze reeds plannen voor de tiende Chamreis. Als tegenprestatie ontving de Koreo dan telkens een bus Chamse leerlingen voor een tegenbezoek aan Vlaanderen. Zonder Koreo Piko zouden de contacten zeker verwaterd zijn en zou er bijvoorbeeld nooit ‘30 jaar Verbroedering’ kunnen gevierd zijn in 2003.
In het afgelopen jaar nam het bestuur van de oud-leerlingenbond samen met Frank Aumeier, de dynamische voorzitter van de Chamse oud-leerlingenbond  het initiatief om eindelijk toch eens werk te maken van dat ‘Partnerschaft’. Men ging niet over het ijs van één nacht.

Ze stelden een klepper van een dossier op dat ze aan beide burgemeesters bezorgden. In Zele werd de vraag gesteld door de oud-leerlingenbond Oud en Nieuw, Koreo Piko, De Minnezangers, het Pius X-instituut, de Pinksterfeesten, turnkring ‘Vlug en Vroom’ en studentenvereniging Moeder Klodde. Zowel in Cham als in Zele kwam het licht op groen. En dus wordt 9 oktober een memorabele dag, Zele krijgt eindelijk een partnerstad.
Het spreekt vanzelf dat Wilfried meeduwde aan het jumelagekarretje. Ons gemeentebestuur heeft een werkgroep opgericht onder leiding van Karel De Wilde. Ook Wilfried maakt er deel vanuit. Het opzet van dit groepje mensen is om wederzijdse contacten en projecten te stimuleren en dit op een zo breed mogelijk vlak. Sport, cultuur, toerisme, economie, onderwijs, kunst, alles kan aan bod komen. En zoals Karel De Wilde schreef: ‘Op ieder Zeels potje past een dekseltje uit Cham’. De bal is duidelijk in het kamp van alle Zelenaars getrapt!